Onder een strak blauwe hemel laden we de auto in en vertrekken uit Arthur’s Pass om af te dalen naar de vlakte van Canterbury. Vanaf de westkant is het dal naar het hoogtepunt van de pass smaller, en voor zover wij konden zien, groener, dichter begroeid met bos, terwijl de oostkant getypeerd wordt door brede gletsjer dalen, met veel meer geeltinten van het gras dat gewend is dat het meeste vocht al vergeven is aan de vegetatie op de west flank van de alpen. We dalen, zeker, maar grote stukken rijden we slechts langzaam hoogte verliezend door vlaktes omzoomd door kale bergen, waarvan de bovenste delen gezandstraald lijken te zijn tot ze eruitzien alsof ze gemaakt zijn van fijn, grijs stof. alsof ze gladgeschuurd zijn door een geduldige kunstenaar die nagedacht heeft over elke ronding, elke pluk groen die nog achtergebleven is en zijn schuurpapier secuur en fijn zijn werk heeft laten doen.
Arthur’s Pass
Het plan is om vandaag een wandeling te gaan maken. Zoals in de voorgaande post genoemd, zijn er weertechnische randvoorwaarden die bepalen of dit voornemen daadwerkelijk uitgevoerd kan worden. Op zich lijkt de voorspelling aan te geven dat de kans dat aan de minimale voorwaarden voldaan wordt, redelijk groot is. Tot nu toe, zie vooral ook het stuk over de gletsjer walk op Fox Glacier, is het geluk wat betreft het weer en een paar andere dingen behoorlijk aan onze zijde geweest. Vreemd genoeg hebben we de staatsloterij niet gewonnen. Sterker nog, we hebben er helemaal niets mee gewonnen. Ons geluk is echter nog niet op. “Clearing to fine” is de wat vage uitdrukking die de MetService weer app gebruikt om aan te geven dat het droog wordt. Dat betekent niet noodzakelijkerwijs dat de wolken ook plaatsmaken voor blauwe lucht en de temperatuursverwachting van 18 graden is een indicatie dat het wel eens bewolkt zou kunnen blijven.
Motueka naar Arthur’s Pass
Het is tijd om te gaan. We zijn nu 4 nachten in Motueka geweest. Het gevoel van afscheid is wel anders dan bij het verlaten van Wanaka. We hebben ons hier zeker vermaakt. De zeiltocht en wandeling en de wijn en fiets dag waren allebei mooie dagen en ook voor een dagje niets doen – zoals we de eerste dag in Motueka deden is dit een prima plek. Toch heb je hier in Abel Tasman meer het gevoel het wel gezien te hebben. Het zal zeker niet vervelen er nog een dag te moeten zijn, of nog een keer terug te keren bij een eventueel later bezoek. Deze regio leent zich bij uitstek voor een ontspannen verblijf. Niet alleen activiteiten, maar ook een dag aan het strand doorbrengen bijvoorbeeld. Of misschien beter: een dag doorbrengen aan een van de vele stranden, half verborgen in een van de vele baaien die de kust hier rijk is.
Motueka – Wijn en fietsen
Een brilliant idee: met de fiets langs een aantal wineries hier in de buurt om aldaar zo eens wat te proeven van de wijn die in deze regio geproduceerd wordt. Brilliant idee, maar wel eentje waarbij je toch even goed over de uitvoering na moet denken. Vooral als in principe het idee is om van de wijn te genieten en niet je huwelijk in gevaar te brengen. “You’ve got yourself in trouble mate”, is dan natuurlijk niet de tekst die je wilt horen.
Motueka – Abel Tasman Coastal Track
Vandaag wel een wekker, want we moeten om 08:30 in Marahau zijn, dat een twintigtal kilometers, dus dertig minuten rijden, verderop ligt. Marahau is het eindpunt later vandaag, dus dan is het handig om daar de auto te hebben staan. We worden opgepikt door de organisatie waar we de excursie geboekt hebben en worden terug gereden naar Kaiteriteri, waar we na even wachten, aan boord gaan van een catamaran zeilboot. Het aantal mensen dat ook aan boord gaat lijkt twee keer het aantal dat op de boot past, maar eenmaal op de boot, lijken er nog we tweemaal zoveel mensen op de boot te passen.
Motueka
Geen wekker, zelfs geen richttijd om op te staan. Dat resulteert in een lange nacht. Allebei slapen we flink uit – kennelijk was dat na al het gereis van de afgelopen dagen nodig. Een rustig ontbijt met toast en scrambled eggs, kopje thee, krant die ik nog uit Nederland meegenomen heb – de achtergrond artikelen en bijlages hebben een wat langere houdbaarheidsdatum dan het deel van de krant met de actualiteiten.
Naar Motueka
Na een korte nacht is het tijd om Greymouth te verlaten. We hebben een redelijk lange reis voor de boeg, naar Motueka, dat aan de rand van het Abel Tasman national park ligt, maar we nemen niet de kortste route, want we willen nog een keer naar de Pancake Rocks, bij Punakaiki. We volgen dus nog even de kust voor we landinwaarts keren.
Jaarwisseling in Greymouth
Zoals gememoreerd is Greymouth niet bepaald een spannende stad. Er gebeurt niet zo heel veel en dat verandert ook niet met het moment van de jaarwisseling. De enige reden om in Greymouth neer te strijken, is dat de afstand van Franz Josef naar Motueka (bij het Abel Tasman national park) te lang is om redelijkerwijs in een dag te overbruggen. De reden om twee nachten te boeken, was dat er niets te vinden was in Motueka voor oudjaarsdag, maar het gaf ons dus uiteindelijk de kans om terug te reizen naar Fox Glacier en de gletsjer op te gaan. Maar om hier even verder heel duidelijk over te zijn: er is geen enkele ander reden om hier in Greymouth te verblijven.
Fox Glacier
Het warme avondlicht van de zon de vult de brede gletsjer vallei, laat de rivier die zich kabbelend een weg baant door het weelderige groen, diep blauw van kleur fonkelen alsof het in stille tevredenheid geniet van het leven om zich heen. Tien- tot vijftienduizend jaar geleden drukte een massieve ijsmassa op deze grond, schoof het bergen ter zijde, schraapte stenen los uit de bodem en stroomde met overweldigende kracht en traagheid richting de Tasman zee, die haar naam nog lang niet had en pas kilometers verder westwaarts dan nu haar kustlijn had. In oostelijke richting liggen de restanten verscholen van deze mastodonten, geslonken tot marginale grootte.
Langs de West Coast
Het was zowaar even een korte periode droog gisteren. Enkele uren lang viel er nagenoeg geen regen en die tijd gebruiken we om naar een restaurant te lopen om wat te eten en ik maak nog een korte wandeling. Een hele dag stilzitten is nog steeds niet mijn ding en het voelde buiten lekker. Prettige temperatuur, wel een hoge luchtvochtigheid, maar binnen is het drukkender dan buiten. ‘s Nachts regent het weer bij vlagen zeer hevig. De hemelpoorten staan wijd open. Tegen de tijd dat we Franz Josef verlaten is het echter droog. Vandaag rijden we naar Greymouth, 170 kilometer West Coast in noordelijke richting. Morgen rijden we naar Fox Glacier, 30 kilometer zuidelijker dan Franz Josef. En wellicht voor niets, want of we met de helicopter de gletsjer op kunnen is gezien de weersvoorspelling nog maar de vraag. We gaan het zien.